Fugu! Fugu!
Met een schok wordt Nivaldo wakker. Wat was dat voor lawaai? Nee, het zijn niet de duiven die in de hoge kabacerabomen zitten, en die iedere morgen al vroeg vertellen dat het dag is. Dat is zo’n vertrouwd geluid dat hij er meestal dwars doorheen slaapt. En bovendien, het is nog aardedonker. Nee, dit was een ander geluid. Hij zit nu rechtop op zijn slaapmat. Hoor, daar is het weer. Fugu! Fugu! -‘Brand! Brand!’ Hij vliegt overeind en loopt naar de deur van de hut.

Kukelekuuu.... Kukelekúúúúú!
In het oerwoud heb je geen wekker nodig. Schel en doordringend laat de haan weten dat wat hem betreft de dag is aangebroken.
Fernando krijgt met moeite zijn ogen open. Hij geeuwt eens flink. “Rotbeest”, mompelt hij. Maar daar meent hij niets van. Gallo, de prachtige haan, is zijn lievelingsdier. Hij is er maar wat trots op. Hij springt van zijn matras en kijkt naar buiten. Het is nog pikkedonker, op een paar lichtblauwe strepen boven de bomen na.

Domingos werd op een zondag geboren. Zondag, dat is domingos in het Crioulo, de taal van zijn land. Daarom heet Domingos Domingos. Als hij op zaterdag zou zijn geboren, had hij nu misschien Sabbado geheten. Domingos heeft zijn eigen naam nog nooit gehoord. Domingos is doof. Als hij naar je lippen kijkt, dan weet hij wel dat je hem aanspreekt: Do-min-gos. Maar omdat hij niet kan horen, kan Domingos ook niet praten.

Wat een drukte in de straten van Cusco! Manuel houdt de hand van oma stevig vast. Stel je voor dat hij haar zou kwijtraken. Hij zou echt niet weten hoe hij dan thuis moest komen. Hij woont nog maar een paar weken bij zijn oma in de stad.
Even denkt hij aan het stille dorpje hoog in de bergen, waar hij samen met zijn moeder woont.